Επιστολ’η παραίτησής μου από την Επισκοπή Ασκάλωνος και την Αγιοταφιτική Αδελφότητα. Δεκ. 2006.
ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ
ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΓΙΟΤΑΦΙΤΙΚΗΝ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ
------------
Αγαπητοί Αδελφοί και Πατέρες
Οταν προ καιρού έγραφα την ανοικτή μου επιστολή προς τον Πατριάρχη Ειρηναίο και την Αδελφότητα, ήλπιζα ότι δεν θα χρειαζόταν να ξαναγράψω τίποτε άλλο πιά. Πίστευα ότι η αλήθεια, η οποία είναι τόσον αυτονόητη και την οποία όλοι γνωρίζεται τόσο καλά, θα επικρατούσε επιτέλους στο Πατριαρχείο μας και ότι πραγματικά θα άρχιζε μια καινούργια σελίδα στο βιβλίο της ιστορίας του Πατριαρχείου μας. Δυστυχώς, έπεσα έξω. Ωπως φαίνεται μάλλον "άλαξε ο Μανωλιός κι' έβαλε τα ρούχα του αλλοιώς".
Δεν μπορούσα ποτέ να φαντασθώ ότι και μετά την εκλογή του Πατριάρχου Θεοφίλου θα συνεχιζόταν ακριβώς η ίδια κατάσταση η οποία επικρατούσε προηγουμένως και την οποία όλοι μας κατακρίναμε με κάθε δυνατό τρόπο και τελευταίως με την αποπομπή του Πατριάρχου Ειρηναίου.
Δεν θα επεκταθώ σέ ανάλυση των συνθηκών που συνεχίζονται και επικρατούν στο Πατριαρχείο μας από την εκλογή του Πατριάρχου Θεοφίλου, τις oποίες εσείς γνωρίζετε καλύτερα από μένα. Θα αναφερθώ μόνο στην περίπτωση την δική μου.
Οπως γνωρίζετε, έφυγα από την Ιερουσαλήμ επειδή ο Πατριάρχης Ειρηναίος και η Αγία και Ιερά Σύνοδος μου ζητούσαν, για να με αποκαταστήσουν, να υπογράψω τήν αίτησή μου ως λαϊκός, αποδεχόμενος με τον τρόπο αυτό τίς τιμωρίες που μου επέβαλε ο Πατριάρχης Διόδωρος ως κανονικές και δίκαιες και ότι δεν επιτρέπεται κανείς και σε καμιά περίπτωση να διαμαρτύρεται εναντίον του Πατριάρχου. Για τους λόγους που επεξηγώ στην ανοικτή επιστολή που έστειλα τότε, δεν μπορούσα να κάνω κάτι τέτοιο και ανεχώρησα εις ένδειξη διαμαρτυρίας.
Μετά την εκλογή του Πατριάρχου Θεοφίλου και ενώ ήλπιζα ότι η αποκτάστασή μου θα ήταν αυτόματη, εξεπλάγην όταν ο Πατριάρχης Θεόφιλος μου ζήτησε το ίδιο πράγμα. Τελικά, επειδή είχα εμπιστοσύνη στον Πατριάρχη Θεόφιλο, και κατόπιν εγγράφου απαιτήσεως της Συνόδου, υπέγραψα τήν αίτησή μου ως λαϊκός, πιστεύοντας ότι με τον τρόπο αυτό θα βοηθούσα στην επίλυση του προβλήματός μου το οποίο, κατά την γνώμη μου, ήταν πρόβλημα του Πατριαρχείου.
Πόσο γελάστηκα όμως! Ο Πατριάρχης και η Αγία και Ιερά Σύνοδος βρήκαν τήν ευκαιρία και, ενώ μέ απεκατέστησαν κανονικά, και μάλιστα μου απένειμαν και τον τίτλο του Αρχιεπισκόπου, από την άλλη πλευρά με κατεδίκασαν ηθικά (όπως φαίνεται στην εσώκλειστη κοινοποίηση της αποκαταστάσεώς μου) διότι γράφουν εκεί ότι αφού έκανα "...αίτηση και εδήλωσα ειλικρινή μετάνοια (για ότι έκανα μέχρι σήμερα, δηλαδή παραδέχομαι ότι δεν έπρεπε να διαμαρτυρηθώ εναντίον του Πατριάρχου Διοδώρου ), η Αγία και Ιερά Σύνοδος με απεκατέστησε ".
Με τον τρόπο όμως αυτόν, ουσιαστικά, επεκύρωσαν τις αποφάσεις του Πατριάρχου Διοδώρου και τις τιμωρίες που μου επέβαλε, ως κανονικές και δίκαιες. Δηλαδή ύστερα από 18 χρόνια και ενώ ο Διόδωρος βρίσκεται ήδη εκεί που βρίσκεται, οι “αγαπητοί” μου εν Χριστώ Αδελφοί, ο σημερινός Πατριάρχης και η Αγία και Ιερά Σύνοδος, μέ κατεδίκασαν γιά μιά ακόμη φορά για τις διαμαρτυρίες μου εναντίον του Πατριάρχου Διοδώρου.
Σε επίμονη αίτησή μου προς τον Πατριάρχη να μου εξηγήση για πιο ακριβώς πράγμα και γιατί πιστεύουν ότι έπρεπε να δηλώσω ειλικρινή μετάνοια, δεν έλαβα καμιά απάντηση παρά μόνο ότι έτσι έπρεπε να γράψουν.
Συμφώνησαν λοιπόν οι Αγιοι Πατέρες με τον Διόδωρο, ο οποίος είχε πει στην Σύνοδο "Πως ουν δυνάμεθα αντιμετωπίσαι τας ανοικείους διαθέσεις του Επισκόπου Κωνσταντίνης; θα ανεχθώμεν τους εκβιασμούς και τους κομπασμούς αυτού, οίτινες δύνανται αποτελέσαι κακόν παράδειγμα πρός μίμησιν; (Πρακτικά Συνόδου, Συνεδρία Ο', 29/8/89 ), και απεφάσισαν ότι έπρεπε πάση θυσία να δικαιωθή ο Διόδωρος και να καταδικασθή ο Επίσκοπος Κωνσταντίνης Νικηφόρος.
Ολο αυτό το σκηνικό μου θυμίζει κάτι που είχα διαβάσει σε ένα βιβλίο, κάποτε. Ελεγε λοιπόν το βιβλίο αυτό : "...συμφέρει ημίν ίνα εις αποθάνη υπέρ του λαού..." καί, "οι δε Αρχιερείς και οι Πρεσβύτεροι έπεισαν τους όχλους ίνα αιτήσωνται τον Βαραββάν, τον δε Ιησούν απολέσωσιν." και ακόμη "ει εμέ εδίωξαν, και υμάς διώξουσιν..." κλπ.
Επειδή η δήλωση αυτή του Πατριάρχου είναι, για μένα, το λιγότερο απαράδεκτη, και επειδή δεν δέχομαι την ηθική μου καταδίκη από τον Πατριάρχη Θεόφιλο και την Σύνοδο η οποία εκπροσωπεί την Αγιοταφιτική Αδελφότητα, είς ένδειξη διαμαρτυρίας για την καταδίκη μου αυτή, αλλά και επειδή και δια λόγους υγείας δεν μπορώ πλέον να συνεχίσω να αγωνίζομαι διαμαρτυρόμενος για την κατάσταση αυτή, δηλώνω ότι παραιτούμαι από μέλος της Αγιοταφιτικής Αδελφότητος και απο την θέση του Αρχιεπισκόπου Ασκάλωνος, θεωρώ από τούδε τον εαυτό μου ως πρώην Ασκάλωνος και θα εφησυχάσω, εγκαταλείπων τον εαυτόν μου και όσους, με τις αποφάσεις τους, με αδίκησαν και εγκλημάτισαν, με τον τρόπο αυτό, εναντίον της αληθείας, της δικαιοσύνης, της Πίστεώς μας, του Πατριαρχείου μας, του Επισκοπικού αξιώματος και εναντίον ενός ανθρώπου ο οποίος θυσίασε την ζωή του για να υπηρετήση τα Πανάγια Προσκυνήματα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και τα επ' αυτών δίκαια του γένους μας, εις την κρίσιν του δικαιοκρίτου Κυρίου μας, επικαλούμενος το έλεός Του επί την αναξιότητά μου.
Πριν φύγω από την Ιερουσαλήμ είχα ακούσει μια φήμη, επί Πατριάρχου Ειρηναίου, ότι η Σύνοδος δεν ήθελε να με αποκαταστήσει ηθικά επειδή φοβόταν ότι θα διεκδικούσα αποζημίωση για χρεωστούμενα. Στην ανοικτή επιστολή που έστειλα στον τότε Πατριάρχη Ειρηναίο δήλωσα ότι δεν είχα καμιά απαίτηση από το Πατριαρχεόο για ότι συνέβη στο παρελθόν. Δυστυχώς, όπως αποδεικνύεται, δεν άλλαξε τίποτε μέ την αλαγή Πατριάρχου ή μάλλον τα πράγματα χειροτέρεψαν τώρα.
Πάντως όμως, χωρίς αμφιβολία, όποιος σκέφτηκε την ιδέα ότι, εάν με αποκαθιστούσαν και ηθικώς, θα τους έκανα μύνηση και θα ζητούσα αποζημίωση για χρεωστούμενα, ομολογώ ότι είναι φοβερό μυαλό. Θέλω να πω ότι ακριβώς αυτό σκεφτόμουν από την αρχή. Δηλαδή, σκέφτηκα : Θα κάνω μια διαμαρτυρία, θα προκαλέσω τον Πατριάρχη να με καθαιρέση και ύστερα από 10, 20, 30 χρόνια θα τους πείσω να με αποκαταστήσουν, όπως όπως, και τοτε θα τους κάνω μύνηση για χρεωστούμενα και όταν, ύστερα από 4-5 χρόνια, εκδικασθεί η υπόθεση, θα κερδίσω την αποζημίωση και θα ζήσω ζωή χαρισάμενη για τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής μου. Εκείνο που με κάνει να απορώ είναι πώς δεν το σκέφτηκε να το κάνει και ο ίδιος ή και άλλοι στο Πατριαρχείο, μια και είναι τόσο καλή ιδέα. Τέλος πάντων, για να τους καθησυχάσω δηλώνω ότι ποτέ δεν πέρασε αυτή η σκέψη από το μυαλό μου αλλά ούτε σκέφτηκα να την εκμεταλευτώ ποτέ μετά την υποβολή της. Ας κρατήσουν τα χρήματά τους για τον εαυτό τους και ας μάθουν ότι η δικαιοσύνη, στην Χριστιανική Εκκλησία, δεν αποδίδεται υπό όρους. Δεν σκέφτηκαν οι “Αγιοι Πατέρες” ότι άδικα τιμωρήθηκα και υπέφερα 18 χρόνια, αλλά μόνο μην τυχόν και ζημιωθούν οικονομικώς.
Εντάξει λοιπόν “Αγιοι Πατέρες”. Παραδέχομαι ότι απέτυχα στην προσπάθειά μου. Νικήσατε εσείς και τα καταφέρατε ώστε να μην στεναχωρεθεί ο Διόδωρος, και ο Ειρηναίος και ο Θεόφιλος. Τα καταφέρατε να αθωωθή ο Διόδωρος και να καταδικασθώ εγώ. Μπράβο σας. Ολα είναι εντάξει στο Πατριαρχείο μας και δεν χρειάζεται να διορθώσουμε τίποτε. Ο Θεός θα τα οικονομίσει όλα και θα ξυπνήσουμε ένα πρωϊ και θα βρεθούμε στον Παράδεισο. Συγχαρητήρια. Σας εύχομαι πάντα τέτοιες νίκες, και σας ευχαριστώ πολύ για την αγάπη σας και το ενδιαφέρον σας για το Πατριαρχείο μας και για μένα.
Αθήνα, 6 Δεκεμβρίου, 2006
+ο πρώην Ασκάλωνος Νικηφόρος
ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ: Αγιοταφιτική Αδελφότης, Ορθόδοξες Εκκλησίες, ημερήσιος Τύπος.
ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΑΤΕ
ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΗΣ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΜΟΥ
ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΔΙΟΔΩΡΟ
ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΕΙΡΗΝΑΙΟ
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ
ΕΠΙΣΤΟΛΗ #1 ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΘΕΟΦΙΛΟ
ΕΠΙΣΤΟΛΗ #2 ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΘΕΟΦΙΛΟ
ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΘΕΟΦΙΛΟ
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΑΝΑΘΕΜΑΤΟΣ